|
Een leven zonder hond is een vergissing...
(Carl Zuckmayer)
In memoriam 40 jaar (april
1974 - april 2014)
Brian
Boru O'Cuchulain
Ierse setter reu
NHSB 728051
Geboren 7 april 1974
Overleden 1984 (nierbekkenontsteking)
Fokker: Wim en Wenny Zweverink (in memoriam) te Vorden
Eigenaar: Joop Buiten, destijds te Groningen, later Ommen
40 jaar
geleden...
Wat herinner ik me nog goed die dag
dat bij de O'Cuchulain kennel de 4-4-pups van Ailean O'Cuchulain zijn geboren.
Ik ben diezelfde avond nog bij de moederhond in de kraamkist gaan zitten (op
haar uitnodiging want ze trok me bijna over de rand) en toen hebben (Ailean en
ik) alle pups tegen het licht gehouden en zij heeft ze bijna op commando ook
steeds een plasje laten doen. Ik kon geweldig opschieten met Ailean en ze
kroop steevast op mijn schoot wanneer ik op visite was; maar Henk ten Klooster
bleef haar grootste favoriet. Een goede moeder was ze, en ik was blij met de
tweede nestkeus nl. een stevige en goed groeiende reu compleet met Palmerston
snip en een witte ster op de borst. Achteraf bleek gelukkig de 2e nestkeus beter dan de
1e. Telkens wanneer ik de pups kwam bezien bonsde ik als test op de kraamkist
en steeds kwam mijn pupje naar voren en bleef onverstoorbaar...prima hondje
voor een drukke stad.
Oude type
Op meerdere tentoonstellingen hoorde
ik van de keurmeesters dat mijn hond een bewezen en bekend type
vertegenwoordigde. Keurmeester James (Wendover kennel) fluisterde bij de
gebitscontrole in de showring tegen me 'Aaah a real Hartsbourne type'. Mevr.
Otto-vd Hamme zei eens 'het bekende oude type, die zijn er niet zoveel meer,
en vooral dat snipje vind ik zo leuk...'.
Hij was vrij fors van
bouw, goede schouderpartij, eerder korte dan lange hoeking en mooi diepe
ribbenpartij zowel van vaders en moederskant meegekregen. Formaat zo rond de 69 cm. en woog volwassen 34 kg.
En zoals veel Hartsbourne's erg mooi van kleur en glad zijdezacht behaard.
Behaalde
prijzen:
Diverse showkeuringen hebben we
gedaan: 2e U jeugdklas ISC clubmatch (L.C. James), 2e U Leeuwarden (Otto), U
OK ISC clubmatch Vleuten, U Amsterdam Rai, U open klasse ISC clubmatch (van
Gemert), 5e U Leeuwarden (Otto), ZG Arnhem.
Field-trial Groesbeek helaas geen goede kwalificatie.
Field-trial Uithuizen/Usquert,
de enige IRS tussen Duitse staanders en Epagneul breton's. Geen kwal.
ikzelf 22 jr. en Brian bijna 1 jaar. ...we
waren beiden nogal harig...
Karakter
Een heel vrolijk en sociaal karakter, trouw,
sterk intelligent, speelde graag met andere honden maar bij bullebakken
onderdanig. Uit noodzaak heeft hij één keer echt gevochten, ik had hem nog
nooit zo'n vuile smoel zien trekken; hij is er dagenlang van slag van geweest.
Omdat Brian uit twee jachtlijnen kwam heb ik me wat ingezet voor de
field-trial training. De ISC kwam met het idee een jachtcommissie in het leven
te roepen en wilde ik ook meedoen. Maar ja ik was een drukke jonge vent en
mijn werk bracht me steeds verder weg en je kunt niet trainen en vergaderen
als jezelf de hele week in Rotterdam woont en werkt terwijl de hond bij je
ouders in het gezin in Groningen woonde. In mijn regelmatige afwezigheid
hebben al mijn broers voor hem gezorgd, ik bedenk me nu eigenlijk pas hoeveel
moeite ze voor hem en mij gedaan hebben. Elke vrijdagmiddag ging hij trouw
voor de deur liggen want de baas komt immers zo. Eens kreeg ik op mijn kop van
mijn moeder omdat ik die vrijdag in Rotterdam bleef en pas de volgende dag zou
komen: 'Ooochh, hoe vertellen we dat nou aan de hond?' Maar hij was zo
intelligent dat hij het vast begreep. Die intelligentie staat me nog bij,
zonder woorden begrepen we elkaar; iedere hond die ik tref of onder handen heb
heeft minder snapvermogen. Hij kende veel woorden, zelfs hele zinnen.
Toen mijn moeder me een keer op gewone toon vroeg: 'Wanneer haal jij weer pens
op voor de hond?' stond hij op en ging voor me zitten, het kwijl droop op de
grond!
Nog een voorbeeldje:
bij oefenen 'down liggen op afstand', stond in het jachtboek dat je achter de
hond een paaltje moest slaan en de lijn daarachter langs leggen zodat, als je
het downteken geeft, dan met de lijn kunt afstoppen. Ik steek mijn hand
op en trek iets aan het touw en hij gaat keurig down, later riep ik 'hier',
hij staat op holt snel een dertig meter naar achteren en komt vrolijk
huppelend naar me toe, 'want de lastige lijn zat nog om de paal en dat moest
hij zelf even oplossen'. Ook het op trottoir blijven lopen kon hij goed,
steevast liep hij niet-aangelijnd en onder geen beding ging hij de rijweg op.
Zo heeft hij dierenarts Wim van Gemert (van Wolmerum kennel) versteld doen
staan, nl. in Oosterbeek heb ik de hond naar de overzijde gebracht en commando
gegeven op die stoep te blijven en met ons mee te lopen terwijl wij aan de
overzijde maar bleven doorlopen. Vanwege het drukke verkeer heb ik het
commando 'over' niet durven geven. Geef je hond ook eens meer vertrouwen, hij
draagt het.
Jachtinstinct
Tijdens de jachttraining zei de
trainer Bob Pomp te Haren eens: 'Er is in onze groep maar één hond die voor
zijn baas alles doet en zelfs dood zou willen gaan en dat is die rooie hond
van Joop'.
Ooit heb ik in Groesbeek een field-trail wedstrijd met hem gelopen, hij was
inderdaad niet helemaal racy genoeg (te weinig racegalop) en hij heeft tot overmaat van ramp helaas
een groep(!) patrijzen gemist... "ik moest eerst nog maar eens beter met
hem aan het werk". Ook maakten ze een opmerking over het iets open
oog/bindvlies, dat zou kans geven op ontstekingen in hoog gras/zaadjes.
Voorstaan deed hij van
nature; ik herinner me nog goed dat hij in de duinen op Ameland opeens
stokstijf bleef staan en ik had hem nog nooit zo bevend van geconcentreerdheid
gezien. Commando gegeven 'sta en blijf' en ben ik gauw naar het zomerhuisje
gerend om mijn fototoestel te halen. Toen later de sluiter klikte sprong
hij...bovenop een fazantenhaan die met de schrik al kokkerend vrij kwam, mijn
hart sloeg eveneens een paar slagen over.
In onze laatste
woonplaats is hij wel eens (nou ja, later wat vaker en ook steeds langer) in
zijn eentje de hort op gegaan, en heeft toen een loopse Duitse herdershond
gedekt. Volgens de overlevering zijn er een aantal 'Duitse Etters' met tip-oren uit geboren.
Even over dat vrijbuiteren: Misschien is dat genetisch bepaald; zijn fameuze moeder
Ailean O'Cuchulain is jaren eerder uit de kennel ontsnapt en een week lang
rondom Epe de hort op geweest en ook die kwam goed doorvoed en 'grijnzend'
weer terug. Brian was een goeie hond, wat heb ik er veel van mezelf ingestopt,
en veel beginnersgeluk, al zou ik de fouten van toen niet meer maken, maar dan
is er wel weer wat anders. Een hond die je jezelf wenst. Als gezinshond later
was hij later nogal eenkennig en als ik afwezig was bijna niet te corrigeren.
Waar ik als roedelleider was, was hij, nooit was ik buiten zijn zicht en na zijn inslapen durfde ik
dagenlang de straat niet op... zo kaaltjes.
Gezondheid
Brian Boru is zijn hele leven goed
gezond geweest en heb op de reguliere entingen na in feite geen
dierenartskosten gehad. Ik hoor ook wel eens geheel andere verhalen. Vanwege
dat iets open oog/bindvlies tonen is hij noodgedwongen geopereerd aan zijn
rechteroog; vanwege een beschadiging aan een struik en het bindvlies ging
ontsteken. In feite had hij geen merkbaar erfelijke gebreken!
In die tijd had je nog
geen handige knijpflacons tegen vlooien, als we van vakantie terugkwamen moest
ik eerst met een spuitbus en sokken over de broek gestroopt door het huis.
Op tienjarige leeftijd
werd hij snel minder, veel hele kleine plasjes, maar dat valt bij een reu niet
zo op. Toen hij al druppelend door de kamer liep, vlak langs en over de
kruipende baby op de vloer, ging er een lichtje branden. Zijn urine bevatte
veel eiwitten en was veel te zuur; de penicillinekuur bracht geen verbetering
en zijn immer glanzende vacht bleef dof. Geconstateerde acute
nierbekkenontsteking. En omdat zijn conditie zo snel was achteruitgegaan,
vooral ook terwille van onze toen twee jonge kindertjes, besloten voor
inslapen. Heb hem in het bos vlak bij ons begraven....wat is een dode hond
zwaar en onhandig te hanteren en het gat groot.
Nu na 40 jaar bekruipt
me weer het verlangen naar wat er toen was. Het geld om een hond te
onderhouden heb ik in feite niet, maar het zou o zo goed voor me zijn. Van de
bloedlijnen van toen zijn er wellicht weinig honden meer over. Een roodwitte
Ier vind ik wel leuk, maar dat moet een racy type zijn want anders lijkt het
of je met een Drentse patrijshond loopt.
Stamboom
Nog even stukje van de stamboom, bijbehorend bij de foto's op
deze pagina.
De O'Cuchulain kennel
is oorspronkelijk in eigendom geweest van Jan A. Hesterman, Tongerenseweg te
Epe/Tongeren. Hij fokte
destijds toppers en haalde regelmatig vers (lijn- en jacht)bloed uit Engeland
(o.a. uit
de Hartsbourne en Derrycarne kennel)
Na Jan's dood is de
kennel, van wat er nog van over was, doorgezet door Wim Zweverink te Vorden.
Helaas heeft Wim op veel te jonge leeftijd een dodelijk zweefvliegongeluk gehad en kort daarna
is ook zijn vrouw Wenny, waarvan hij waanzinnig veel hield, eveneens veel te vroeg
overleden. Op die manier wordt er zomaar een heftig mes gezet in familie- en
vriendschapsbanden!
Omdat Wim binnen de beproefde vertrouwde bloedlijn met jachtkwaliteiten wilde blijven is hij op
zoek gegaan naar nog bestaande zoon(s) van Shandon O'Cuchulain. De toen al op
leeftijd zijnde Cadet van de Dommelzicht had geen enkel probleem met het
dekken van Ailean O'Cuchulain. In het nest waren 4 reuen en 4 teven. Op de
B-nest reünie stond de vader er nog tussen met een witte kop.
|
